بالهایی که شکستند

بچه که بودم میرفتم سر کتابخونه ی بزرگ ِ توی پذیرایی ِ خونه و چشمانم رو لا به لای کتاب های عجیب و غریب ِ بزرگترها، با کاغذهای اغلب کاهی، می سُروندم. از اون دوران چیزی جز چند تصویر مبهم ته ذهنم باقی نمونده. یکی از اونها دختری بود که به اجبار ِ مادرش روسپـی شده بود و در هر سفر مجبور بود تختی که رویش تن فروشی می کرد رو روی دوشش حمل کنه.
دلم برایش خیلی می سوخت و هر بار با یادآوریش قلبم درد می گرفت. دلم می خواست می تونستم از اون وضعیت نجاتش بدم، باهم بریم یک جای بهتر، جایی که رنگین کمان شروع میشه. ولی زمان سریع گذشت و حجمی از تراژدی روی دوشم گذاشت که حملش کمر خودم را هم خم کرد. از اون بچگی از دست رفته همراه رویاهایش تا به حال، قلبم بارها و بارها درد گرفته و گاهی از هنوز تپیدنش تعجب می کنم. من حتی نمی دونم رنگین کمان کجا شروع میشه. من بچه بودم... فقط همین.

-----------------
Photo via some required