My ashes find a way beyond the fog, and return to save the child that I forgot

بچه‌ی کوچک و شیرینی بود که پیراهن صورتی به تن داشت، همراهش مرد ِ مسنی که می‌شد حدس زد نسبت پدربزرگ و نوه با هم دارند. هنوز به محوطه‌ی زمین ِ بازی ِ پارک نرسیده بچه‌ی دیگری را دید که کمی بزرگتر از او بود و دوچرخه داشت. ذوق زده با پاهای کوچکش دوید سمت او ولی بچه‌ی بزرگتر پایش را گذاشت روی رکاب و راه افتاد. به دوچرخه نمی‌رسید ولی از دویدن دست بر نداشت. می‌خندید. می‌خواست دوست شوند و با هم بازی کنند اما بچه‌ی بزرگتر رکاب می‌زد و او نمی‌رسید.

وقتی آن مرد ِ احتمالا پدربزرگ، صدایش زد که دنبال دوچرخه سوار ندود، برگشت و رفت سمت ِ زمین ِ بازی. پارک خلوت بود و من روی نیمکت کنار ِ زمین ِ بازی به تلاش ِ یک نفر برای انداختن ِ چیزی از بالکن ِ بالاترین طبقه‌ی ساختمان برای کسی که احتمالا آن پایین در حیاط بوده نگاه می‌کردم. هر چه بود به حیاط نرسید و در بالکن طبقه‌ی اول افتاد و دیگر در بالکن ِ بالاترین طبقه کسی نبود.

بچه‌ی کوچک داشت سرسره‌های مختلف را امتحان می‌کرد و مرد مراقبش بود که اتفاقی برایش نیافتد. بچه‌ی دیگری وارد محوطه‌ی بازی شد که دو سالی از بچه‌ی کوچک که هنوز مشغول ِ سرسره‌ها بود، بزرگتر به نظر می‌آمد. بچه‌ی کوچک با دیدنِ یک هم‌بازی با شور و هیجان دوید سمتش تا دوست شوند. بچه‌ی بزرگتر مهلتی برای آشنایی به بچه‌ی کوچک نداد و از نرده‌های سرسره رفت بالا. بچه‌ی کوچک، که هنوز برایش بالا رفتن از چنان چیزی زود بود رفت تا از شیب ِ سمت دیگر به او برسد. وقتی رسید بالا، بچه‌ی دیگر از سرسره پایین رفته بود. رفت پایین و همچنان که با لحن ِ بچه گانه‌اش می‌گفت "وایسا!" دنبالش دوید ولی او بزرگتر بود، سریعتر می‌دوید و بچه‌ی کوچک بهش نمی‌رسید. کلافه و عصبانی شده بود. شاید می‌خواست چند کلام حرف بزند. اسمش را بگوید. پیشنهاد بدهد که با هم از یک سرسره پایین بیایند. شاید می‌خواست که تنها نباشد. که به هردویشان خوش بگذرد. ولی نمی‌رسید.

من آن دورتر روی نیمکت با صورت ِ خیس تماشایش می‌کردم که چه‌قدر خود ِ من است این بچه‌ی کوچک در لباس ِ صورتی. که چه‌قدر آدم‌هایی که می‌خواستمشان نخواستندام، چه‌قدر رویشان را برگرداندند، چه‌قدر رفتند، چه‌قدر دویدم، چه‌قدر زمین خوردم، چه‌قدر نرسیدم بهشان و چه‌قدر نداشتمشان. چه‌قدر درمانده ایستاده‌ام و از راه ِ آمده برگشته‌ام. و چه‌قدر این راه‌ها برایم برگشتشان جانفرسا و طولانی‌تر از رفتشان بود که به شیدایی طی شد.

پیرمرد ِ خوش صحبتی روی نیمکت کنارم نشست و از خودش و بچه‌هایش گفت. به پدر بزرگ ِ بچه‌ی کوچک که حالا بغل گرفته بودش اشاره کرد، مقایسه کرد و گفت خودش و مادرش یاد ندارند که پدرش هیچ‌وقت او را بغل کرده باشد. "من هم همینطور". از جواب ِ خودم یاد ِ شعر ِ پسرک و پیرمرد ِ شل سیلوراستاین افتادم، انگار که پیرمرد من باشم نه او.
برگشت و گفت: "زندگی رو نباز..." و من به بچه‌ی کوچک در لباس صورتی نگاه می‌کردم که حالا داشت تنهایی بازی می‌کرد، به کودک ِ درون ِ خودم. به بازنده‌ها نمی‌مانست.